Solunum sistemi modeli, kandaki karbondioksit (CO2) gazının oksijen gazı (O2) ile değişim imkânı sunan sistemdir. Solunum sisteminde burun ve ağız sayesinde dışarıdan edinilen havanın içerisinde bulunan oksijen sırayla yutak, gırtlak ve nefes borusundan geçtikten ardından akciğerlere gelir. Akciğerlerde bronş ve bronşcuklardan geçerek alveollere gelir. Alveollerden kana geçer. Kan, hücrelere oksijeni taşır. Hücreler bu oksijeni faydalanarak enerji elde ederler. Kan sayesinde karbondioksit, tekrardan alveollere gelir. Alveollerin içerisinde bulunan kılcal damarlarda koltuk alan karbondioksit bronşçuk, bronş, nefes borusu, gırtlak ve yutaktan geçmesinin ardından bu sefer ağız ve burundan çıkar.

Burun, solunum sisteminin dışarı açılan bölümüdür. Burun içerisinde bulunan kıllar ve nemli yüzey havanın içerisinde bulunan tozların tutulması olanağı sağlar. Bununla birlikte burun içerisinde bulunan nemli yüzey ve burun içinin kıvrımlı oluşu ilgisiz havalarda, havanın ısınarak akciğerlere gitmesini olanağı sağlar. Burnun en uç bölümündeki koklama siniri uçları havadaki minik parçacıklar aracılığıyla uyarılarak koku alma faaliyetini yapar. Yutak, yutak ağız ve burun boşluğunu, nefes ve yiyecek borusuna birleştiren bölümdür. Soluk borusu, yutak ile akciğer arasında olan borudur. Nefes borusunun başlama kısmı gırtlaktır. Gırtlakta ses telleri vardır. Bununla birlikte küçük dil yutkunurken nefes borusunu kapatır. Nefes borusunun iç yüzeyi nemli ve tüylerle kaplıdır.

Bunlar nefes borusuna kaçan toz vb. Maddeleri yakalayarak öksürük ve balgamla dışarı atar. Nefes borusunun aşağı kısmı bronş ismi verilen 2 kola ayrılır. Bronşlardan bir tanesi sağ, ötekisi sol akciğere bağlanır. Nefes borusu üst üstüne dizilmiş kıkırdak halkalardan oluşmuştur. Akciğerler, göğüs kafesi içinde koltuk alır ve akciğerler solunumun en mühim uzuvlarından biridir. Akciğerler plevra ismi verilen dayanıklı bir zarla çevrilir. Akciğerleri darbe, basınç benzeri harici etkenlerden korumaktadır. Akciğerler sağ ve sol olmak üzere 2 parçadır. Bununla birlikte her bir parça lob olarak bilinen kısımlara ayrılmıştır. Sağ akciğer üç, sol akciğer ise 2 lobdan oluşur. Bronşlar akciğerlere girdikten ardından ek olarak ince dallara ayrılır. Bu ince dallara bronşçuk denir. Bronşçuklar üzüm salkımı biçimde havada meydana gelen keseleri ile sonlanır. Bu havada meydana gelen keselerine alveol denir. Alveoller akciğer yüzeyinin ek olarak kapsamlı olmasını olanağı sağlar. Bu nitelik solunumu kolaylaştırır. Havada geydana gelen ile kan arasındaki gaz alışverişi alveollerde yapılır.

Solunum kendi kendine, suskun, ağrısız, kolaylıkla gerçekleşir. Solunum sayısı yetişkinlerde 10 - 15 kez/dk, çocukta 20 - 30 kez/dk, bebekte 30 - 40 kez/dk içerisindedir. Solunum BAK - DİNLE - HİSSET yoluyla saptanır. Bu sorulanların cevapları olumsuzsa veya ağza - burna ayna veya cam tutulduğunda buharlaşma olmuyorsa solunum yok demektir. Solunum durduğunda dokular oksijenlenemeyeceği amaçlı dudaklar ve tırnaklar siyanotiktir. Oksijen yokluğunda görülebilecek sıkıntılar şunlardır.

0 - 1 dakikada kardiyak hassaslık (Aritmi vb.)

1 - 4 beyinde hasara eğilim.

4 - 6 beyin hasarı başlar.

6 -10 beyin hasarı artar.

10 + geriye dönüşsüz beyin hasarı.